ใน 1 ชีวิตที่เราได้มานั้น บางทีเราอาจมีเป้าหมายในชีวิตหลากหลายอย่างเหลือเกิน และเราก็คิดว่าถ้าเราทำเป้าหมายให้สำเร็จ มันจะนำความสุขที่ยาวนานมาให้กับเรา แต่ท้ายที่สุดแล้ว มันกลับไม่ใช่อย่างที่เราคิด ทั้งที่อุตส่าห์เสียเวลามากมาย แน่นอนว่า 1 ในเป้าหมายที่คนเราอยากเป็นคือ ‘คนรวย’
‘คนรวย’ ในความคิดคนทั่วไปคือ คนที่มีเงินมากมายมหาศาล จนแบบแทบไม่ต้องทำงาน ก็อยู่ดีมีกินมีใช้ตลอดชีวิต หากทุกคนมีนิยามแบบนี้ โลกของเราจะไม่มีทรัพยากรเพียงพอให้ทุกคนเป็นคนรวยแน่ๆ
ดังนั้นแล้ว ผมจึงอยากให้เราหานิยามความร่ำรวยในแบบที่เป็นตัวของเราเอง และจำลองดูว่าถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว เราจะมีความสุขดั่งฝันหรือไม่ ด้วยการย่อสเกลมันให้เล็กลง
ยกตัวอย่างเช่น หากเรานิยามความรวยว่า การที่เรามีกินมีใช้ โดยที่ไม่ต้องทำงานตลอดชีวิต ก็จำลองย่อความต้องการให้เป็น การมีเงินใช้จ่าย โดยไม่ต้องทำงาน ตลอด 1 เดือน โดยการนำเงินสะสม มาจำลองชีวิตการใช้ชีวิตที่ไม่ต้องการดูว่า มันจะนำความสุขมาให้เราได้จริงไหม?
อีกตัวอย่าง หากเรานิยามความรวยว่า การซื้อบ้านหลังใหญ่และซื้อรถหรูขับ เราก็ย่อสเกลให้เป็น ลองเช่าบ้าน Airbnb ทั้งหลังที่ชอบ และเช่ารถเบนซ์ขับรายวันดู จากการที่ต้องพยายามทั้งชีวิตเพื่อให้ได้เป็นเจ้าของ เราสามารถจำลองความรวยด้วยการเช่าสินทรัพย์ดูว่าหากเราได้มันมาแบบนี้ มันจะนำความสุขมาให้เราจริงไหม?
ตัวอย่างสุดท้าย หากเรานิยามความรวยว่า การคิดจะกินอาหารอะไรก็ได้ โดยไม่ต้องดูราคาในทุกร้านอาหาร เราก็อาจจำลองย่อสเกลให้เป็นเฉพาะร้านอาหารไทย (ร้านอาหารไทยบางทีก็แอบแพงเว่อร์เนอะ ^^!) เราแค่ดูชื่อเมนูอาหาร แล้วก็สั่งไปเลย ทำไปสักระยะเวลาหนึ่ง แล้วถามตัวเองว่า มันนำความสุขมาให้เราจริงไหม?
รวยในนิยามของตัวเอง
การจะร่ำรวยในทุกด้าน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เพราะนั่นหมายถึง การที่มุ่งสู่ความเป็นเพอร์เฟ็คชั่นนิสต์ ซึ่งไม่มีอยู่จริงบนโลกนี้ ความรวยมีหลายด้าน เป็นสิ่งที่เราต้องนิยามเอง อย่าให้ใครมานิยาม หากคิดว่าความรวยของเรามันยิ่งใหญ่และใช้เวลานานกว่าจะทำให้มันสำเร็จ ให้เราจำลองย่อมันลงมา แล้วถามตัวเองว่า นี่คือความรวยที่จะนำความสุขมาให้กับเราจริงหรือ?
